Pomoc psychologiczna

Co uważam za swoje bezpieczeństwo?
Pieniądze dają mi bezpieczeństwo. W obecnej pracy zarabiam niewiele, jednak starcza mi to na podstawowe, mocno okrojone potrzeby.
Czuję się bezpiecznie, bo nie pracuję w stresie. Poza tym po trzech latach stałam się wystarczająco dobra w tej branży i poniekąd jestem w stanie udzielić fachowych informacji klientowi, co daje mi satysfakcję.
Wiem natomiast, że już więcej w tej pracy nie mogę osiągnąć. Nie mam możliwości rozwoju ani awansu. Więcej nie da się już tu nic wyciągnąć...

Czy jestem zdeterminowana?
I tak i nie.
Chcę iść do przodu, z drugiej strony nie pojawia się nic ciekawego by warto było rezygnować z obecnej pracy.
Nie mogę pozwolić sobie na zbyt duże ryzyko, bo mam pewne zobowiązania (opłaty) i dziecko na wychowaniu.

Jaka dziedzina jest mi bliska? Co lubię? Jakie mam talenty?

Psychologia (nie mam w tym kierunku wykształcenia ale interesuję się NLP i lubię poznawać mechanizmy ludzkiego umysłu), sprzedaż i marketing...
Lubię słuchać ludzi, lubię im pomagać...
Jestem osobą życzliwą i tolerancyjną. Cenię profesjonalizm - jeśli mam coś zrobić, to staram się zrobić to najlepiej. Jestem odpowiedzialna i dbam o jasną, dobrze sprecyzowaną komunikację.

Coś więcej na mój temat:
Jestem 37-letnią kobietą. Jestem mężatką i mam nastoletnią córkę. Mieszkam w odległości ok 25km od miasta wojewódzkiego. Aktualnie pracuję w handlu jako pracownik biurowy. Moim zadaniem jest robienie zamówień, wystawianie faktur, przygotowywanie ofert, korespondencja mailowa itp. Dodatkowo w niektóre weekendy dorabiam w gastronomii. Swobodnie mogłabym organizować uroczystości okolicznościowe, przygotowywać spotkania biznesowe...
Właściwie to zastanawiałam się nad taką pracą, która połączyłaby te dwie umiejętności.
Mogłabym właśnie zajmować się organizowaniem spotkań, szkoleń... przygotowywać zaproszenia, tworzyć oferty... Wiem, że byłabym w tym dobra...

O czym marzę?
O podróżach, o poznawaniu świata i życiu innych ludzi. Interesuję się filozofią, religiami, wierzeniami...

Czego potrzebuję?
Normalnej, godnej egzystencji. Aktywnego i ciekawego spędzania czasu z rodziną.

"Jak wyobrażasz sobie swoją pracę i życie rodzinne razem? - co robisz? jak wygląda Twój dzień?"

Ach... gdybym była czarodziejem...

Wyobrażam sobie taki scenariusz:
Przychodzi do mnie jakiś człowiek. Proponuje wyjazd do jakiegoś kraju by spotkać się z innym człowiekiem, który ma produkt bardzo potrzebny i poszukiwany w kraju w którym mieszkam. Lecę samolotem z moim mężem... Dokonujemy transakcji przy okazji zwiedzając nieznane nam zakątki świata... Wracamy... Ja organizuję spotkania biznesowe i rozpowszechniam towar... Mój mąż zajmuje się resztą... Takie zajęcie przynosi nam wymierne zyski. Dzięki temu mogę wspierać akcje charytatywne...  Zarabiam, podróżuję i rozwijam się.
Organizuję spotkania dla ludzi, którzy chcą poszerzać swój światopogląd (otwarte, nieprzymuszone spotkania jak w kościele katolickim ;-) - mówimy o NLP, metodach Silvy, hunie, buddyzmie itp.)
Oto moje wymarzone życie.

Jak obecnie wygląda mój dzień?
Jadę do pracy na godz. 8.00, kończę o 16.00. Z dojazdami zabiera mi to łącznie 10 godzin. Praca dość przyjemna, bezstresowa, gdzie mam trochę czasu dla siebie, który przeznaczam na serfowaniu po internecie, czytanie i udzielanie się na forach...
W drodze powrotnej do domu zakupy, potem gotowanie, sprzątanie, czas z rodziną (wspólne rozmowy, dyskusje przy kolacji) i spać.
Sobota - nadrabianie zaległości porządkowych w domu, co druga sobota spędzona jeszcze w pracy.
Niedziela - regeneracja sił przez wylegiwanie się do południa, potem jakieś spotkanie rodzinne, czasem kino lub basen w zależności od funduszy.

Generalnie potrzebuję więcej wolnego czasu dla siebie i najbliższych, oraz przerwanie monotonii.

Dziękuję Ci Małgorzato za odpowiedzi w moim wątku. Liczę na to, że Twoje pytania nakierują mnie na właściwe tory, że może pobudzą moją wyobraźnię i pojawią się sensowne odpowiedzi w temacie jak żyć, by być spełnionym...

Na trzy pierwsze pytania moja odpowiedź brzmi : TAK

Na czwarte:  Czy to możliwe i realne? - trochę TAK, trochę NIE.

Znam wiele przykładów z życia moich znajomych, gdzie jakiś człowiek stał się impulsem dla innego, by tamten zrobił dużą kasę i odnalazł swoją ścieżkę życiową. Przykłady: jeden znajomy był mechanikiem samochodowym. Przyszedł do niego kolega i poprosił go o sprzedaż używanych części, tak przy okazji... Dziś znajomy ma olbrzymi sklep z takimi częściami, a z zarobionych pieniędzy pobudował dom, stać go na podróże i spokojne życie, oraz dał zatrudnienie wielu ludziom.
Kolejny przypadek jest bardzo podobny, tylko z innej branży.

Prawdopodobnie spotkanie się z taką historią w moim życiu byłoby dla mnie bardzo korzystne. Stąd taki scenariusz w mojej wyobraźni. Potrzebuję kogoś nad sobą, kogoś kto by mną pokierował i wziął odpowiedzialność. Boję się ponosić samodzielne ryzyko. Chciałabym łagodnego, bezpiecznego przejścia... W zamian dałabym swoje zaangażowanie i oddanie się przedsięwzięciu.

Czasami mam wrażenie, że moje pragnienia się spełniają, ale jakoś tak połowicznie. Na przykład, moim marzeniem był lot samolotem i kąpiel w czystym, ciepłym morzu.
W tym roku spełniło się jakby moje marzenie. Jakby, bo: lot był najtańszymi liniami lotniczymi - do Gdańska. Kąpiel była w ciepłym, ale zabrudzonym przez sinice Bałtyku...
Albo marzyłam by mieć stały dostęp do netu. Potrzebowałam netbooka, żeby móc czytać wpisy na forach lub inne informacje. Netbooka nie mam, ale dostał mi się używany telefon z wi-fi.
Marzyłam o skórzanych kozaczkach i takie też dostałam, szkoda tylko że w fasonie innym niż mój gust.
Po mojej dogłębnej analizie, to większość marzeń tak się połowicznie spełnia...,chyba, że nie spełnia wcale.

Odpowiadając na powyższe pytanie, wierzę, że moja wizja jest możliwa i realna, ale chyba dla innych... Dla mnie... nie wiem...

5. Czy akceptujesz to całkowicie?

Tutaj też miałam chwilę zawahania. Chodzi o to, że w mojej wizji umieszczam swojego męża. O ile moja wizja jest dla mnie fantastyczna, o tyle dla mojego męża może być taka sobie... Pewnie lepiej byłoby, gdyby taka propozycja (z mojej wizji) była skierowana do niego. Mnie to jest właściwie wszystko jedno, ważne żeby podróżować, robić coś z sensem i się rozwijać. Chciałabym mieć wszystko w jednym, łącznie z czasem spędzanym z najbliższymi.

Jest mi niezmiernie miło, że odpisujesz Małgorzato w moim poście.
Masz rację - czekam na CUD, a że z cudami jest różnie, stąd moje powątpiewania. Brak wiary w spełnienie marzeń wynika także z moich wcześniejszych doświadczeń.
Pamiętam, że podejmowałam się jakiegoś przedsięwzięcia, miałam mnóstwo zapału i szerokie wizje... i... klapa. Zabrakło mi cierpliwości i doświadczenia... Potem realizując kolejny pomysł obiecałam sobie, że się nie poddam i nie powielę wcześniejszych błędów. Ups... znowu upadek. Tym razem nie wiedziałam gdzie popełniłam błąd... Zaczął dopadać mnie stres... Strach, że nie zapłacę kolejnych rachunków bo brak środków na koncie całkowicie mnie paraliżował. Czułam ścisk w żołądku...
Postanowiłam, że dla własnego spokoju pójdę do najprostszej pracy, byleby jakoś egzystować i nie przejmować się niczym. Mieć stały dochód, to było dla mnie najważniejsze. Uspokoiłam się na jakieś pół roku, odżyłam psychicznie. Wiedziałam, że muszę iść dalej. Rozmawiałam ze znajomymi o jakichkolwiek możliwościach zmiany pracy... i tu zdarzył się cud. Z pracy na akord przeszłam na pracę biurową. Fantastyczna sprawa, ale znowu czuję, że czas na zmiany..., że nie mogę stać w miejscu, że chcę czegoś więcej...

Małgorzato, powód dla którego myślę o swoim mężu jest taki, że wynika to z mojego szacunku do niego. Skoro zdecydowałam się na związek małżeński, to przyjmuję też pewne zależności. Potrzebuję jego całkowitej akceptacji, wsparcia... Chciałabym wspólnie czerpać radość ze spełnionego projektu.

Dokończenie dwóch zaczętych przez Ciebie zdań jest dla mnie bardzo proste.

1) Nie wierzę, że moja wizja jest możliwa i realna, bo moje doświadczenia mówią, że cuda się nie zdarzają... Bo brakuje mi wiedzy lub jakiegoś elementu w mojej psychice, który uniemożliwia spełnienie wizji... Mam nieuświadomione przekonania na temat kreowania rzeczywistości (bardzo długi czas myślałam, że nasze życie jest z góry zaplanowane, a ja jestem tylko pionkiem w grze; pewne doświadczenia pozwoliły mi uwierzyć, że jestem kowalem swojego losu, lub dokładniej: jestem jak akcjonariusz w spółce, 49% akcji należy do mnie, 51% do Boga - siły wyższej).

2) Całkowicie zaakceptuję wizję gdy zaakceptuje ją mój mąż.
Wyjaśnię, że dla mnie owa wizja jest idealna i ja akceptuję ją w całości. Ponieważ jednak nie jestem sama, z mojego własnego wyboru, potrzebuję akceptacji najbliższych. Wynika to z tego, że w mojej hierarchii wartości oni - dziecko i mąż, zajmują pierwsze miejsce.
Gdybym była sama, nie bałabym się podejmowania żadnego ryzyka. Ciąży mi w jakiś sposób odpowiedzialność za innych.

Co czuję, gdy myślę o powyższych zdaniach?
W pierwszym czuję zniecierpliwienie, troszkę zawiedzenie własną ułomnością, poza tym pragnienie zdobycia wiedzy na temat przeszkód...
W drugim niepewność, a także niesamowita radość gdyby wizja się spełniła.


-------------------------------------------------------------

Minął miesiąc od napisania ostatniego postu.
Szkoda Małgorzato, że nie piszesz już więcej w moim temacie.
Tak czy siak, chyba doszłam do wniosku, że skoro "jakoś" jest, to może nie ma co zawracać sobie głowy, bo aktualnie jest nisza na rynku.
Nie stać mnie na podejmowanie ryzyka. Chciałabym się pogodzić z obecną sytuacją, ale brak pieniędzy zaczyna mnie coraz bardziej dopadać...

Pozdrawiam
Esteraj

Ostatnio edytowany przez esteraj (2012-10-10 11:44:58)

Małgorzato, bardzo się cieszę, że się odezwałaś.
Myślałam, że mój przypadek jest banalny i nie warto się nim zajmować...
Chciałabym jakiejś zmiany, ale nie mam pojęcia jak się do tego zabrać... Niby jest ok, a jednak brakuje mi czegoś... głębszego sensu, celu...
Przyznam, że Twoje pytania, może jakieś sugestie nakierowałyby mnie na jakąś drogę...